Η αντιμετώπιση τής μαγείας από την Εκκλησία

Η αντιμετώπιση τής μαγείας από την Εκκλησία

Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου

Ο Αρχιμ. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος είναι πτυχιούχος τής Φιλοσοφικής και Θεολογικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Αθηνών και κληρικός τής Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως.

Ξέρουμε ότι η μαγεία είναι δαιμονική ενέργεια. Γι΄ αυτό κατ΄ αρχήν αναφερόμαστε επιγραμματικά στην:

1.   Φύση των δαιμόνων

Γνωρίζουμε ότι οι δαίμονες είναι εκπεσόντες άγγελοι. Όμως και μετά την πτώση τους δεν έπαυσαν νά διατηρούν κάποιες ιδιότητες των αγγελικών νοερών ουσιών, όπως «το κούφον, το αεικίνητον και το ασώματον» (κατά την διδασκαλία τού αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού). δεν έπαυσαν νά είναι νόες «ου σωματικώς περιγραφόμενοι, ουδέ τριχή διάστατοι». δεν έπαυσαν νά είναι «αόριστοι, δηλαδή μη περιοριζόμενοι υπό τειχών, θυρών και κλείθρων». (Ασώματοι βέβαια και άϋλοι, «όσον προς ημάς». Όχι σε σύγκριση με τον Θεό. «Πάν γαρ το συγκρινόμενον προς τον Θεόν, παχύ τε και υλικόν ευρίσκεται»).

Συνέχισαν λοιπόν οι δαίμονες νά είναι «νόες», «νοερές ουσίες». Πανέξυπνοι και πανεπιστήμονες. Μόνο πού με την πτώση τους από φωτεινοί νόες έγιναν σκοτεινοί νόες. Και έτσι διέστρεψαν την εξυπνάδα και την επιστημοσύνη τους σε σκοτεινά νοήματα και ύπουλες μεθοδείες. σε παγίδες δηλαδή, πού κάνουν και ένα Μέγα Αντώνιο νά τρομάζει και νά απορεί: «Τις άρα παρέρχεται ταύτας;».

Πρώτη, ως γνωστόν, παγίδα τού διαβόλου είναι το νά πείσει τούς ανθρώπους ότι δεν υπάρχει. Μερικοί το κατοχυρώνουν αυτό και με ... πατερικές ρήσεις. Γιατί λένε οι Πατέρες ότι ο διάβολος, ως «σκότος» δεν μετέχει εις το είναι αλλά εις το μη είναι.

Πρέπει λοιπόν νά πούμε, (έστω και αν είναι περιττό) ότι αυτό δεν σημαίνει ότι ο διάβολος είναι ανύπαρκτος! Απλώς σημαίνει ότι δεν μετέχει στην όντως ζωή, στην ζωή τού Θεού. Και «κατ΄ αποβολήν τής όντως ζωής» έγινε «νεκρόν πνεύμα, νεκρούν τούς εγγίζοντας» (λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς). Και «νεκρόν πνεύμα» - ξανατονίζομε – δεν σημαίνει «αέρας κοπανιστός».

Αυτό η Εκκλησία το ξέρει. δεν το ξέρουν όμως – ή δεν θέλουν νά το παραδεχθούν – πολλοί επιστημονίζοντες ψυχολόγοι και ψυχίατροι, οι οποίοι τρέχουν νά «το παίξουν» ειδήμονες και νά γνωματεύσουν ex cathedra για γεγονότα όπως – ας πούμε – τής Παλλήνης.

Τίθεται λοιπόν το θέμα:

2. Tί είδους συνεργασία μπορεί νά έχει η εκκλησία με τέτοιους επιστήμονες; (το «επιστήμονες» εντός ή εκτός εισαγωγικών – δεν έχει σημασία).

Είναι τραγική αστοχία (για νά μη πούμε κάτι χειρότερο) το νά δεχόμαστε αβασάνιστα νά συνεργαστούμε με τούς εν λόγω κυρίους στην αντιμετώπιση τής μαγείας. Τέτοιες βιαστικές και άστοχες ενέργειες οδηγούν συχνά σε θλιβερά αποτελέσματα όπως η περίπτωση περιοδικού Μητροπόλεως πού δημοσίευσε άρθρο κάποιου ψυχιάτρου σχετικά με την μαγεία. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι το άρθρο ήταν άοσμο και άχρωμο με παράξενες φλυαρίες για «υποκειμενική και αντικειμενική αντίληψη περί μαγείας». το κυρίως πρόβλημα είναι ότι το συγκεκριμένο άρθρο ήταν αυτούσιο κεφάλαιο από βιβλίο

τού ψυχιάτρου, στο οποίο βιβλίο συνιστά ως φάρμακα τού stress την γιόγκα και τον υπερβατικό διαλογισμό!!!

Δεν θα ειπούμε τίποτε περισσότερο πάνω σ΄ αυτό. Θα προσχωρήσουμε λέγοντας τούτο: το ότι ο διάβολος δεν είναι θέμα «υποκειμενικής αντίληψης» ή με απλά λόγια δεν είναι αέρας κοπανιστός, δεν το ξέρουν και πολλά άλλα πλανώμενα πρόβατα έξω τής ποίμνης τού Χριστού. Και αρχίζουν νά το υποψιάζονται, βλέποντας κάποια γεγονότα, σαν τα γεγονότα τής Παλλήνης (στην χειρότερη περίπτωση), και (στην καλύτερη περίπτωση) βλέποντας ότι κάτι δεν τούς πηγαίνει καλά. Και τότε έρχονται σοκαρισμένοι στην Εκκλησία για νά πουν: «Μου έκαναν μάγια; Τι πρέπει νά κάνω;»

Σ΄ αυτό το σημείο, ο ιατρός-ποιμήν πρέπει νά κάνει κατ΄ αρχήν:

3.       Σωστή διάγνωση

Πρέπει πρωτίστως νά εξετάσει μήπως πρόκειται για κατά φαντασίαν μάγια. Αναφέρομε ενδεικτικά δύο αληθινά περιστατικά από τα πάμπολλα κωμικοτραγικά συμβαίνοντα, πού κάθε ιερέας θα μπορούσε νά διηγηθεί:

α.       Ένας πατέρας καλεί τον ιερέα στο σπίτι του ζητώντας του νά διαβάσει εξορκισμούς στο παιδάκι του, πού βρίσκεται σε πυρετικό κώμα. Ο ιερέας διαπιστώνει έκπληκτος ότι δεν έχουν πάει ακόμη το παιδί στο γιατρό...

β.       Μιά κυρία οδηγώντας το νεοαποκτηθέν αυτοκίνητό της, το ρίχνει σε χαντάκι. Έντρομη τρέχει στον ιερέα νά τής διαβάσει εξορκισμούς, γιατί πιστεύει ότι τής έκανε μάγια η πεθερά της. Ο ιερέας διαπιστώνει ότι η κυρία πήρε δίπλωμα οδηγήσεως «νύχτα», και ότι η ταλαίπωρη πεθερά της είναι ανεύθυνη για το δυστύχημα.

Μπαίνοντας ουσιαστικότερα στο θέμα μας, πρέπει νά παρατηρήσομε ότι, και σ΄ αυτές Τις περιπτώσεις (πού δεν είναι τόσο κωμικές όσο φαίνονται), και στις περιπτώσεις καθαρά δαιμονικής ενεργείας, το πανικόβλητο θύμα ζητάει άμεσα και απτά αποτελέσματα απελευθερώσεώς του από το «κακό». Αποτελέσματα εδώ και τώρα. Πολύ χαρακτηριστικά έλεγε κάποιος κοινωνιολόγος: «Πώς νά το κάνουμε; Ο,τι και νά λέμε, είμαστε άνθρωποι των κουμπιών και των χαπιών. Θέλουμε πατώντας ένα κουμπί, ή πίνοντας ένα χάπι, νά λυθούν αμέσως και ανωδύνως όλα μας τα προβλήματα. Ζητάμε αυτόματες λύσεις, έστω κι αν ξέρουμε ότι δεν είναι γνήσιες λύσεις. Μάς βολεύουν αυτές οι ψευτολύσεις, γιατί δεν απαιτούν ιδρώτα και κόπο.

Βολεμένοι, λοιπόν, σε μιά τέτοια αντίληψη, αναγκαστικά θα ιδούμε και την Εκκλησία σαν μιά υπεραγορά μαγικών λύσεων, τού στυλ «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε».

Τέτοια όμως «απορρυπαντικά» δεν πουλάει η Εκκλησία. για την Εκκλησία είναι αδιανόητη.

4.       Η αντιμετώπιση τής μαγείας με μιά άλλη μαγεία

Και εδώ ακριβώς έγκειται το δύσκολο έργο τής Εκκλησίας: Νά βοηθήσει τούς πιστούς νά καταλάβουν ότι οι μαγικές λύσεις, (πού τόσο άφθονες προσφέρονται στο super market τής παραθρησκείας) όχι απλώς δεν είναι λύσεις, αλλά αντίθετα είναι ακόμη πιο σίγουρο δέσιμο στο μαγγανοπήγαδο των δαιμονικών ενεργειών.

Και πρέπει νά πούμε ότι αυτό το όντως δύσκολο έργο τής Εκκλησίας, το δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο κάποιες νοσηρές τάσεις (συχνά εμφανιζόμενες μεταξύ των πιστών) όπως είναι: η θαυματολαγνεία, η οραματολογεία και η χαρισματολαγνεία. Αυτού τού είδους οι λαγνείες ενισχύουν την μαγική αντίληψη για το

έργο τής Εκκλησίας, και ως εκ τούτου αποτελούν αποβλητέα καρκινώματα. Οι άγιοι Πατέρες, ως έμπειροι χειρουργοί-ιατροί φρόντιζαν πάντοτε νά καθαρίζουν το Σώμα τής Εκκλησίας από τέτοιους κακοήθεις όγκους.

Ενδεικτικά αναφέρομε δύο περιστατικά από το βίο τού Μεγάλου Παχωμίου:

α. Κάποιος πλανεμένος μοναχός προκαλούσε τούς πατέρες τού κοινοβίου τού αββά Παλάμωνα (Γέροντα τού Παχωμίου) λέγοντάς τους: «Όποιος έχει πίστη, ας σταθεί πάνω σε κάρβουνα αναμμένα και νά απαγγείλει το Πάτερ ημών». Παρά τις νουθεσίες τού αββά Παλάμωνα, ο άφρων μοναχός δεν συνήλθε από την δαιμονικέ έπαρση. Πήδηξε γυμνόπους επί τής ανθρακιάς, και είπε την Κυριακή

προσευχή μέχρι τέλους, μένοντας αβλαβής (αβλαβής στα πόδια – όχι στο κεφάλι). Και την άλλη μέρα φεύγοντας ωνείδιζε τούς αδελφούς: «Ταλαίπωροι, πού είναι η πίστη σας;». Φυσικά δεν άργησαν νά παρουσιασθούν εμφανέστερα τα συμπτώματα δαιμονισμού τού εν λόγω αδελφού.

β. Αργότερα στο κοινόβιο τού Μεγάλου Παχωμίου πήγαν κάποιοι αιρετικοί μοναχοί και τον προκαλούσαν νά περπατήσουν μαζί πάνω στο νερό τού ποταμού, για νά φανεί ποιος είναι πιο ενάρετος. Ο άγιος τού απάντησε με ταπείνωση: «Ο πόθος τού Παχωμίου δεν είναι νά διέλθει αυτόν τον ποταμό τον υδάτινο, αλλά εκείνο τον πύρινο ποταμό, ο οποίος πρόκειται νά με σύρει βιαίως ενώπιον τού φοβερού βήματος τού Χριστού, για νά κριθώ ο πολυαμάρτητος. Γι΄ αυτό φροντίζω και γι΄ αυτό αγωνίζομαι. Αυτές δε Τις σατανικές ενέργειες πού Μου προβάλλετε, Τις αποστρέφομαι και Τις βδελύσσομαι». Και μετά ο όσιος παρήγγειλε αυστηρά στους αδελφούς νά μην επιθυμήσουν ποτέ νά ιδούν οπτασία ή αποκάλυψη ή δαίμονες. Ούτε νά ενοχλούν τον Θεό με τέτοιες ανάρμοστες αιτήσεις.

5.       Η δαιμονική κατοχή ως κακοδοξία και ως κακοπραξία

Είναι φανερό ότι τα προαναφερθέντα νοσηρά συμπτώματα τής θαυματολαγνείας, οραματολογείας και χαρισματολαγνείας, αποτελούν καρπούς τού πνεύματος τής πλάνης. Και δεν ξεχνάμε ότι το πρώτο πνεύμα πού εξορκίζουμε στους προς το άγιο βάπτισμα ερχομένους, είναι το δαιμόνιο τής πλάνης. Η Εκκλησία θεωρεί κατ΄ εξοχήν δαιμονόπληκτο τον άνθρωπο πού κατέχεται από τέτοιο πνεύμα. για νά γίνει, λοιπόν, κάποιος μέλος τής Εκκλησίας, η οποία είναι στύλος και εδραίωμα τής αληθείας, πρέπει πρώτα νά ελευθερωθεί από αυτό το πνεύμα τής πλάνης.

Όμως ο διάβολος, όπως υπογραμμίζει και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δεν κατακτά τον άνθρωπο μόνο ως πνεύμα πλάνης, αλλά και ως πνεύμα ειδωλολατρείας και πάσης πλεονεξίας, όπως επίσης και ως πνεύμα ψεύδους και πάσης ακαθαρσίας. Δηλαδή η δαιμονική κατοχή δεν εκδηλώνεται μόνο ως κακοδοξία αλλά και ως κακοπραξία ως διεστραμμένος τρόπος ζωής.

Σ΄ αυτό πού έχει λεχθεί, ότι η μεγαλύτερη επιτυχία τού διαβόλου είναι νά πείθει τον άνθρωπο ότι δεν υπάρχει, θα μπορούσε νά προστεθεί ότι μιά εξ΄ ίσου επιτυχημένη παραπλάνηση τού ανθρώπου από τον διάβολο είναι νά τον κάνει νά πιστεύει ότι δαιμονόπληκτος είναι μόνο αυτός πού κυλιέται στην γη βγάζοντας αφρούς από το στόμα, τρίζοντας τα δόντια και βλαστημώντας ιερόσυλα. Αλλοίμονο δεν είναι μόνο τέτοιοι αυτοί πού βρίσκονται υπό την εξουσία των δαιμόνων.

Η Παράδοση τής Εκκλησίας με συνέπεια παρουσιάζει ως δαιμονόπληκτο τον κάθε άνθρωπο πού εκούσια υποδουλώθηκε σε κάποιο πάθος, όσο «μικρό» κι αν φαίνεται. Γιατί, όπως λέει ό άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και το σπουργίτη έστω και αν δεν έχει πιαστεί ολόκληρο αλλά μόνο από το ποδαράκι του στην παγίδα πού τού στήσανε, βρίσκεται όμως στην εξουσία εκείνου πού έστησε την παγίδα.

Και συνεχίζει ο άγιος Ιωάννης αναφερόμενος στην φρικτή περίπτωση τού ανθρώπου πού πιάνεται στην παγίδα όχι από το ποδαράκι, αλλά από την τσέπη του, δηλαδή τον φιλάργυρο.

«Τι θα έλεγε κανείς για τον φιλάργυρο; (λέει ό άγιος Ιωάννης). δεν είναι κι αυτός δαιμονισμένος; ποιος μπορεί ποτέ νά τον συγκρατήσει; στην περίπτωση των δαιμονισμένων τής χώρας των Γεργεσηνών, οι δαίμονες υποχώρησαν στο πρόσταγμα τού Κυρίου, και βγήκαν αμέσως από το σώμα των ανθρώπων. Ο υποδουλωμένος όμως στο πνεύμα τής φιλαργυρίας, ούτε στο πρόσταγμα τού Χριστού υποχωρεί. δεν υπακούει. Όχι επειδή είναι ισχυρότερος τού Χριστού. Αλλά επειδή ο Χριστός δεν μάς φρονηματίζει χωρίς την θέλησή μας.

Ποιος λογικός άνθρωπος θα ήθελε νά συναναστρέφεται με τέτοιου είδους ανθρώπους: Εγώ τουλάχιστον θα προτιμούσα νά ζω μαζί με χίλιους δαιμονισμένους, παρά με έναν πού υποφέρει από αυτή την αρρώστια. Τι παρόμοιο κάνουν όλοι μαζί οι δαιμονισμένοι με αυτό πού τόλμησε νά κάνη ο Ιούδας; Αν κάποιος μπορούσε νά ιδεί καθαρά τον δαίμονα που βρίσκεται μέσα σε έναν τέτοιον άνθρωπο, θα διαπίστωνε ότι είναι πολύ άγριος και μανιώδης από αυτούς πού βγήκαν από τούς δαιμονισμένους των Γεργεσηνών».

Αφήσαμε τον άγιο Ιωάννη νά μιλήσει λίγο περισσότερο για νά τονισθεί ότι: Η κεντρική πόρτα εισόδου των δαιμόνων στον άνθρωπο είναι η καταφρόνηση των εντολών τού Θεού, και η αντικατάσταση τού «γεννηθήτω το θέλημά Σου» τής Κυριακής Προσευχής με το «γεννηθήτω το θέλημά μου».

Ο άνθρωπος πού γλυκάθηκε με τα σιρόπια τής αυτονομίας και σιχάθηκε το ζών ύδωρ τής υπακοής, αποτελεί «κελεπούρι» για τον διάβολο. Και μάλιστα «κελεπούρι» πού το πιάνει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Η μεγαλύτερη αφορμή ξεκούρασης για τον διάβολο είναι το νά κάνομε τα θελήματά μας. Γιατί «εφ΄ όσον τα θελήματα ημών ποιούμεν, ού πολεμούσι μεθ΄ ημών οι δαίμονες», όπως λέει και ο αββάς Ποιμένας･τα γαρ θελήματα ημών δαίμονες γεγόνασι･ και αυτοί εισίν οι θλίβοντες ημάς, ίνα πληρώσωμεν αυτά». στις «9 Statements» τού ιδρυτή τής “Εκκλησίας τού Σατανά” αναφέρεται: «ο σατανάς ενσαρκώνει την ικανοποίηση των παθών».

Αφού λοιπόν ο διάβολος αποκτά εξουσία πάνω στον άνθρωπο όχι κατά τρόπο μαγικό, αλλά με την ελεύθερη συγκατάθεση τού θεληματάρη ανθρώπου, είναι αυτονόητο ότι και η απαλλαγή από την επήρεια των δαιμόνων δεν μπορεί νά γίνει με τρόπο μαγικό.

Η περί παθών διδασκαλία τής Εκκλησίας είναι το κατ΄ εξοχήν κεφάλαιο τής ορθοδόξου ανρθωπολογίας, το οποίο αποτελεί την καλύτερη.

6.       Αναίρεση τής μαγικής αντίληψις για το έργο τής Εκκλησίας

Αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στον άνθρωπο πού δηλητηριάστηκε από αυτή την αντίληψη. Και λέμε «δηλητηριάστηκε» γιατί πρόκειται για μιά βαριά δηλητηρίαση, πού αποτελεί την κυριότερη νοσογόνο αιτία. Από αυτήν κυρίως υποφέρει ο κάθε (κατά φαντασίαν ή πραγματικά) μαγεμένος, πού καταφεύγει στο ιατρείο τής Εκκλησίας.

Και είναι εγκληματικό νά τον αφήσομε νά πιστεύει ότι φορώντας ένα σταυρό ή πίνοντας ένα μπουκάλι αγιασμό όλα θα πάνε καλά. Χρειάζεται πρώτα νά τού επισημάνομε ποιές είναι οι πόρτες που χρησιμοποιεί ο διάβολος για νά μπει στην ζωή των ανθρώπων･και έπειτα νά τού μάθομε πώς κλείνουν αυτές οι πόρτες και πώς ανοίγει η θύρα ελέους τού Θεού. Και πάνω απ΄ όλα νά τον βοηθήσομε νά καταλάβει ότι, για νά κλείσουν οι μεν και νά ανοίξει η δε, χρειάζεται δουλειά. Και εκ μέρους τους δουλειά.

Ένας Τούρκος αξιωματικός, πού ήταν βαριά άρρωστος, έστειλε κάποτε στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό μιά λεκάνη με νερό για νά τον ευλογήσει ώστε νά την πιει ως φάρμακο. Ο άγιος κάνοντας σωστή διάγνωση, τού πρότεινε κάποιο φάρμακο, σίγουρα πολύ ακριβότερο. Τού λέει: θα σου ευλογήσω το νερό με δύο προϋποθέσεις: α) Νά σταματήσεις νά μπεκροπίνης, και β) νά δώσεις ελεημοσύνη στους φτωχούς το 1/10 τής περιουσίας σου.

Με άλλα λόγια, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε στον Τούρκο: α) δεν είμαι μάγος, και β) αν θέλεις νά γίνεις ΚΑΛΑ (το «καλά» με κεφαλαία), αγωνίσου εσύ ο ίδιος νά ελευθερωθείς από τα τυραννικά αφεντικά πού λέγονται «πνεύμα φιληδονίας» και «πνεύμα φιλαργυρίας». Έτσι θα γίνεις και «καλά» (το «καλά» με μικρά), δηλαδή θα θεραπευθείς από την αρρώστια.

Ο Τούρκος υποσχέθηκε ότι θα κάνη αυτά πού τού ζήτησε ο άγιος. Και μόνο τότε ο άγιος Κοσμάς τού έστειλε τον αγιασμό.

Ακριβώς αυτό είναι το έργο τής Εκκλησίας: Νά βοηθήσει τούς πιστούς νά διακρίνουν τού ΚΑΛΑ (με κεφαλαία) και τού «καλά» (με μικρά). Και αν είναι εγκληματικό (όπως είπαμε) νά αφήνομε τούς ανθρώπους νά πιστεύουν ότι με την μαγική χρήση των αγιαστικών μέσων τής Εκκλησίας όλα θα πηγαίνουν καλά, άλλο τόσο εγκληματικό είναι νά τούς αφήσομε νά πιστεύουν ότι αυτό το «καλά» (με μικρά), δηλαδή η ανακούφιση τού ανθρώπου από κάποια προσωρινά προβλήματα, ταυτίζεται με το ΚΑΛΑ (με κεφαλαία), δηλαδή την σωτηρία τού όλου ανθρώπου από την δουλεία τής αμαρτίας, και από Τις συνέπειες της: την φθορά και τον θάνατο. Και εδώ έγκειται η:

7.       Ριζική αντιμετώπιση τής μαγείας από την Εκκλησία

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος όχι για νά μάς δώσει την δυνατότητα νά φοράμε φανέλες με την ξενόγλωσση διακήρυξη NO PROBLEM (έστω κι αν αυτό το problem είναι η ενόχληση ή και η κατάληψη από κάποιο δαιμόνιο), αλλά για νά μάς δώσει την δυνατότητα νά γραφή το όνομά μας «εν ουρανοίς». Αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο. Και αυτό πρέπει νά μάθομε τούς πιστούς μας πρώτα νά ζητάνε. Και αυτό είναι η πρώτη, ή μάλλον η μοναδική αιτία χαράς για όλη την Εκκλησία.
Ας θυμηθούμε ότι όταν επέστρεψαν οι εβδομήκοντα μετά χαράς λέγοντες: «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματί σου», ο Χριστός τούς απάντησε: «Εν τούτω μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται･ χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς».

Και επειδή (όπως είπαμε) θέλουμε «εδώ και τώρα» γεγονότα και όχι απλώς νεφελώδεις υποσχέσεις, γι΄αυτό πρέπει νά τονίσομε ότι: η εγγραφή των ονομάτων εν ουρανοίς δεν είναι ένα ωραίο σχήμα λόγου που περιγράφει μεταφορικά κάποια νεφελώδη εσχατολογική ελπίδα. Ίσα-ίσα είναι μιά εδώ και τώρα ένταξη στο Σώμα τής Εκκλησίας. Δηλαδή, κάτι το πολύ συγκεκριμένο και σαφές. Έξω από αυτό το Ένα Σώμα τής Μιάς Εκκλησίας, οποιαδήποτε «νίκη» (εντός εισαγωγικών) κατά τού διαβόλου, οποιαδήποτε «απαλλαγή» (εντός εισαγωγικών) από την εξουσία τού διαβόλου είναι φιάσκο. Είναι μπλόφα. Και αποτελεί μεγάλη επιτυχία τού διαβόλου το νά δημιουργήσει στον άνθρωπο την

8.       Ψευδαίσθηση απαλλαγής από την μαγεία

Στον βίο τού αγίου Ανδρέα τού δια Χριστόν σαλού θα έχετε διαβάσει για την περίπτωση τού μάγου Βιργινίου. Σας θυμίζω με συντομία το περιστατικό:

Κάποια γυναίκα μαθαίνοντας ότι ο άνδρας της την απατάει καταφεύγει στον μάγο Βιργίνιο. Εκείνος τής υποσχέθηκε νά την βοηθήσει. Και αποκαλύπτοντάς της κάποιες αμαρτίες της, ενίσχυσε την πίστη της προς αυτόν.
Μετά ο μάγος πήγε σπίτι της, ζήτησε λάδι και νερό, τα έβαλε σε ένα καντήλι και το έβαλε μπροστά στις εικόνες. Τέλος πήρε μιά ζώνη, κάτι ψιθύρισε, έκανε τέσσερις κόμπους και την έδωσε στην γυναίκα νά την φοράει κατάσαρκα.

Αποτέλεσμα; Άμεσο και εντυπωσιακό! Ο άντρας της σταμάτησε Τις εξωσυζυγικές σχέσεις και έγινε υποδειγματικός σύζυγος. το πρόβλημα λύθηκε. Όλα φαινόταν ότι πήγαιναν καλά. Μέχρι πού η πλανεμένη γυναίκα άρχισε νά δέχεται σφοδρές δαιμονικές επιθέσεις κυρίως την νύχτα. το πονηρό πνεύμα ζητούσε την ανταμοιβή του, εφ΄ όσον εκεί πρώτη κατέφυγε σ΄ αυτό. Τράβηξε πολλά η ταλαίπωρη για νά καταλάβει ότι δαίμονας δαίμονα «ουκ εκβάλλει». Και ότι η συμμόρφωση τού συζύγου της ήταν φιάσκο τού διαβόλου.

Και τότε θυμήθηκε ότι πρέπει νά αρχίσει νά προσεύχεται και νά νηστεύει. Και τότε θυμήθηκε νά καταφύγει στον μαθητή τού αγίου Ανδρέα, τον Επιφάνιο.
Ας ακούσομε και την εξήγηση που έδωσε ο άγιος Ανδρέας στον Επιφάνιο, για το πώς ο διάβολος απέκτησε εξουσία σ΄ αυτήν την γυναίκα. Οι άγιοι, κατά τον απόστολο Παύλο, «τα νοήματα τού διαβόλου ουκ αγνοούσαι».
Ο διάβολος, είπε ο άγιος Ανδρέας, συνηθίζει πρώτα νά διώχνει την χάρη τού Θεού από τούς ανθρώπους, και ύστερα να μπαίνει μέσα τους ανεμπόδιστα. Η Θεία Χάρη δεν φεύγει επειδή φοβάται τον διάβολο, αλλά επειδή αποστρέφεται και σιχαίνεται την δυσωδία τής αμαρτίας. Ο διάβολος δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην αμαρτία τυραννικά. Απλώς τον πειράζει, τον ερεθίζει και τού φέρνει πονηρούς λογισμούς. Αν ο άνθρωπος υποχωρήσει στην σατανική πρόκληση και πέσει στην αμαρτία, ο διάβολος αποκτά δικαιώματα επάνω του και η χάρη φυγαδεύεται.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την δυστυχισμένη γυναίκα. την φθόνησε ο διάβολος επειδή ήταν ευσεβής και σεμνή, και θέλησε νά την υποδουλώσει. Χρησιμοποίησε στην αρχή την ασωτία τού συζύγου της, για νά την οδηγήσει στον μάγο Βιργίνιο. Κατάφερε έπειτα νά τού δώσει η ίδια με την θέλησή της τα απαραίτητα για την μαγεία. Προσπάθησε μετά νά απομακρύνει από πάνω της την χάρη τού αγίου Βαπτίσματος. Χρησιμοποίησε το καντήλι αντί για κολυμβήθρα, το νερό αντί για το αγιασμένο νερό τού Βαπτίσματος, το λάδι αντί για το άγιο Μύρο, την λαμπάδα αντί για τα κεριά πού έκαιγαν την ώρα τού μυστηρίου. Όσον αφορά τούς κόμπους τής ζώνης, εκεί «έδεσε» τον διάβολο και την πρόσταξε νά την φορεί κατάσαρκα, για νά τον έχει διαρκώς τυλιγμένο στην μέση της.
          Αυτά είπε ο άγιος Ανδρέας στον μαθητή του Επιφάνιο.
          Είναι φανερό ότι η γυναίκα αυτής τής ιστορίας έπεσε στην παγίδα τού διαβόλου, επειδή είχε υποδουλωθεί στην μαγική αντίληψη για τα αγιαστικά μέσα τής Εκκλησίας. Και έτσι δεν κατάλαβε και την θεατρινίστικη ευλάβεια τού μάγου Βιργινίου.
          Θα μάς συγχωρηθεί για μιά ακόμη φορά νά επαναλάβομε: Όταν τα Μυστήρια και όλα τα αγιαστικά μέσα τής Εκκλησίας τα δούμε σαν ξερές μαγικές τελετές και σαν σύμβολα ξεκομμένα από την ορθόδοξη εκκλησιολογία και ανθρωπολογία, τότε τα απογυμνώνομε από την ζωοποιό χάρη τους (δηλαδή τα καταντάμε ανενεργά), και καταλήγουμε νά πετάμε τα άγια τοις κυσί. Έτσι αντί νά τα χρησιμοποιούμε για νά καταισχύνομε και νά εμπαίζομε τον διάβολο, τού δίνομε το δικαίωμα νά μάς εμπαίζει αυτός με αυτά. Και νά μάς πλανά, ακόμη και με το σημείο τού Σταυρού, δηλαδή με το κατ΄ εξοχήν όπλο πού χρησιμοποιεί η Εκκλησία εναντίον του. Ακριβώς γιατί δεν μπορούμε Τις

9. Σωστές προϋποθέσεις χρήσεως των αγιαστικών μέσων τής Εκκλησίας μας

Ενθυμείσθε ότι με τον δεύτερο εξορκισμό προ τού βαπτίσματος, επιτιμάμε τον διάβολο εν ονόματι «τού σωτηριώδους πάθους τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Ο Χριστός, όταν ήλθε η ώρα των αγίων Παθών Του, είχε ειπεί: «Νύν ο άρχων τού κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω. Καγώ εάν υψωθώ εκ τής γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν».
          Ο Σταυρός τού Χριστού είναι η συντριβή τού διαβόλου. Ο Χριστός λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, έκανε όπως ένας βασιλεύς, ο οποίος αφού συλλάβει κάποιον λήσταρχο, αυτόν μεν τον φυλακίζει και τον τιμωρεί, τούς θησαυρούς του δε τούς μεταφέρει στα βασιλικά θησαυροφυλάκια. Έτσι και ο Χριστός, αφού με τον θάνατό Του φυλάκισε τον λήσταρχο διάβολο και τον δεσμοφύλακά του, τον θάνατο, μετέφερε όλον τον πλούτο τους, δηλαδή το ανθρώπινο γένος, στα βασιλικά θησαυροφυλάκια. Αυτό φανερώνει και ο απόστολος Παύλος λέγοντας: «Ελυτρώσατο ημάς εκ τής εξουσίας τού σκότους και μετέστησεν εις την βασιλείαν τού Υιού τής αγάπης αυτού».
          Τι κρίμα λοιπόν, και Τι ντροπή, ενώ έχομε την δυνατότητα δια τού Σταυρού νά μετατεθούμε στην βασιλεία τού Υιού τής αγάπης αυτού, Τι κρίμα και Τι ντροπή νά αφήνομε τον διάβολο νά μάς μεταθέτει στην βασιλεία τού σκότους, εμφανιζόμενος ενίοτε ως Χριστός εσταυρωμένος ή και παρακινώντας μας νά κάνομε το σημείο τού Σταυρού.
          Και είναι προφανές ότι ο άνθρωπος γίνεται δεικτικός σε τέτοιες πλάνες, από την στιγμή πού θα αφήσει νά τον κυριεύσει ή έπαρση και το δαιμονικό πνεύμα τής αυτονομίας. Γιατί ακριβώς τότε, έστω κι αν εκκλησιάζεται, έστω κι αν εξομολογείται, στην ουσία καταντάει νά χρησιμοποιεί την Εκκλησία και την εξομολόγηση ως μέσα ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗΣ.
          Ο μακαριστός Γέροντας Δανιήλ ο Κατουνακιώτης αναφέρει ένα συγκλονιστικό περιστατικό, το οποίο συνέβη σε κάποιον διάκονο Ιερόθεο στην Ιερά Μονή τού Ρωσικού. Ο εν λόγω διάκονος, λέει ο Γέρων Δανιήλ, νέος ων ήρξατο αυτοβούλως (δηλαδή άνευ ευλογίας･ νά το σαράκι τής αυτονομίας!...), ήρξατο λοιπόν αυτοβούλως νά αγρυπνεί μεγάλως, δι ΄όλης τής νυκτός ιστάμενος και ποιών μετανοίας･ τούτον ιδών ο διάβολος, άρχισε νά τού παρουσιάζει πλήθος θεωριών καθ΄ εκάστην. Τού παρουσίαζε τον Χριστό, την Παναγία, αγγέλους κλπ. Και για νά τον πείσει ο πονηρός ότι δήθεν οι θεωρίες αυτές ήταν από τον Θεό, τού έλεγε: Νά εγώ ο Χριστός, έχω σκοπό νά σε αξιώσω μεγάλων χαρισμάτων (θυμηθείτε την χαρισματολαγνεία πού λέγαμε)･ μόνο, τού λέει ο διάβολος, νά προσέξεις νά μη απατηθείς από τον δαίμονα τής υπερηφάνειας και πάντοτε νά κάνης τον σταυρό σου, για νά φυγαδεύεται η επήρεια τού εχθρού.
          Νά λοιπόν πού μπορούμε νά δίνομε δικαίωμα στον διάβολο νά μας διδάσκει δήθεν πώς πρέπει νά φυλαγόμαστε από Τις μεθοδείες του και νά μάς προτρέπει νά κάνομε και το σημείο τού Σταυρού.
          Και συνεχίζει ο Γέρων Δανιήλ για τον ταλαίπωρο Ιερόθεο:
          Πολλάκις τού εφαίνετο ο διάβολος ως Εσταυρωμένος, ενώπιον τού οποίου έκαμε με προσοχήν τον σταυρόν του και τον κανόνα του･ και τού εδείκνυε θεωρίας και αποκαλύψεις μυρίας･ ου μην δε –προσέξτε-τού εδείκνυε και τα ελαττώματα των πατέρων. (Καρπός τής αυτονομίας είναι και το δαιμονικό σύνδρομο τού αυτόκλητου κριτή πάσης τής οικουμένης).

Και νά σκεφθεί κανείς, (συνεχίζει ο Γέρων Δανιήλ), ότι όλα αυτά ο Ιερόθεος τα εξωμολογείτο συνεχώς. Οι δε πνευματικοί βλέποντες σταυρούς και ταπεινώσεις και ότι απέφευγε πάσαν αργολογίαν, τον εθεώρουν άγιον τής εποχής. Από την παγίδα
κατάφερε νά τον γλιτώσει ένας άγιος πνευματικός, ο πολύς παπα-Σάββας. με την διάκριση και την πολλή του αγάπη, βοήθησε τον Ιερόθεο νά καταλάβει ότι ο εμφανιζόμενος Χριστός ήταν ο διάβολος.
          Και όταν τού ξαναεμφανίστηκε «υπερζέσας τω θυμώ» ο πλανηθείς είπε: «Συ είσαι, όπου Μου φαίνεσαι ως Χριστός; Όχι! Είσαι ο διάβολος!». Και αμέσως τότε εμφανισθείς ο Βελζεβούλ, «εγώ, τού λέει, είμαι ο Σατανάς, τον οποίον τόσα έτη λατρεύεις･ και κρατώ εχέγγυο την υπογραφή σου», (διότι νοερώς πολλάκις τον έβαζε και υπέγραφε). Και αμέσως ο διάβολος όρμησε κατ΄ επάνω του.
          Τότε τον έπιασαν οι πατέρες･ και μόλις κατάφεραν νά τον καθησυχάσουν, ο οποίος έτρεμε ολοφυρόμενος την συμφορά του. Και με εκτενείς προσευχές όλης τής αδελφότητος και επανειλημμένους εξορκισμούς απεσοβήθησαν τού λοιπού οι φαντασίες.
          Ίσως νά έχετε ιδεί μιά – υποτίθεται αντιαιρετική – αφίσα, πού κυκλοφορεί εδώ και καιρό. Γράφει: Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΧΕΙ ΑΓΙΟΥΣ, ΠΑΝΑΓΙΑ, ΣΤΑΥΡΟ, ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΕΙΚΟΝΕΣ, ΛΙΒΑΝΙ, ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ. Θυμίζει σαφώς διαφημιστικό παντοπωλείου. Η εν λόγω ανυπόγραφη αφίσα προφανώς προέρχεται από χώρους τού underground ζηλωτισμού･ και θέλομε νά πιστεύομε ότι ενισχύει την νοσηρή μαγική αντίληψη για το έργο τής Εκκλησίας. Θεωρούμε επίσης σκόπιμο νά πούμε ότι στους ίδιους σχισματικούς χώρους ευδοκιμούν τα επίσης νοσηρά σύνδρομα, όπως: το σύνδρομο τού αυτόκλητου σωτήρα τής Ορθοδοξίας, το σύνδρομο τού αυτόκλητου κριτή πάσης τής Οικουμένης, το σύνδρομο τούς έως θανάτου αγωνιστή τού Αντιχρίστου, και πολλοί άλλοι καρποί τού πνεύματος τής πλάνης και τής υπερηφάνειας.
          Και δεν είναι σύμπτωση, ότι στους ίδιους σχισματικούς χώρους εντοπίζεται συχνά και το σύνδρομο τού κατ΄ επάγγελμα εξορκιστή δαιμονισμένων (το «κατ΄ επάγγελμα» δεν έχει πάντοτε οικονομική – κερδοσκοπική σημασία).
          Ας δούμε σ΄ αυτό το σημείο ποιά είναι και η

10.     Σωστή χρήση των εξορκισμών στην αντιμετώπιση τής μαγείας

Κατ΄ αρχήν επισημαίνουμε ότι το τελευταίο αυτό σύνδρομο τού κατ΄ επάγγελμα εξορκιστή είναι νοσηρότατο σύνδρομο και διεισδύει ως μεταδοτικός ιός και στoύς καθ΄ ημάς εκκλησιαστικούς χώρους. Και το εν λόγω μικρόβιο προκαλεί εξόχως νοσηρά συμπτώματα όπως: οι εξορκισμοί-show ή οι εξορκισμοί σε στυλ «απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Ερωτάει ο εξορκιστής･ απαντάει ο διάβολος. Και οι απαντήσεις τού διαβόλου (ο οποίος κατά τα άλλα θεωρείται πατήρ τού ψεύδους) εκλαμβάνονται όλες ως έγκυρες μαρτυρίες και ως αδιαμφισβήτητα αληθείς ομολογίες!

Γι΄ αυτά τα φαινόμενα, έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Πορφύριος: «Αυτά πού γίνονται σήμερα, πού μερικοί αυτοχειροτονούνται εξορκιστές και εξορκίζουν δημόσια και παρουσία ακροατηρίου, είναι απαράδεκτο. Συχνά τα δαιμόνια πειράζουν και τούς υγιείς πού παρακολουθούν εξορκισμούς, και νομίζουν ότι είναι και αυτοί δαιμονισμένοι. Αλλά εκτός από αυτό, πειράζουν και τούς ιερείς, γιατί τούς ρίχνουν σε έπαρση».

Αυτά έλεγε ο π. Πορφύριος. Μάλιστα κάποια φορά επέπληξε αυστηρά ένα κληρικό, ο οποίος διάβαζε περισσότερο ίσως από ότι έπρεπε εξορκισμούς σε περίπτωση νευρασθενούς μάλλον παρά δαιμονισμένου.
          «Εσύ είσαι, τού λέει, ο Μέγας Αντώνιος, νά εξορκίζεις και νά εκδιώκεις δαιμόνια; Εφ΄ όσον δεν είσαι, γιατί τα ταράζεις με τούς εξορκισμούς και μετά αφήνεις το θύμα τους έρμαιο νά το βασανίζουν; Ίσως είναι καλύτερα νά μνημονεύεις τον πάσχοντα στη Προσκομιδή ή νά κάνης παρακλήσεις γι΄ αυτόν». Και κατέληγε ο π. Πορφύριος: «Προσοχή, δεν λέω νά μη διαβάζονται εξορκισμοί σε ανθρώπους πού δεν μπορούν νά βοηθήσουν καθόλου τον εαυτό τους･ νά διαβάζονται, αλλά με μεγάλη διάκριση και αθόρυβα».
          Η Εκκλησία, όπως γνωρίζουμε, πάντοτε συνιστούσε την χρήση των εξορκισμών μετά φειδούς. Οι άγιοι τής Εκκλησίας κάθε άλλο παρά εύκολοι και βιαστικοί ήσαν νά διαβάζουν εξορκισμούς σε δαιμονισμένους. Η ανάγνωση των εξορκιστών ήταν συνήθως το έσχατο μέσο και όχι το πρώτο, πού εχρησιμοποιείτο στην θεραπευτική αγωγή των δαιμονισμένων. Και τότε πάλι γινόταν με πολλή διάκριση, ταπεινά και αθόρυβα. Ποτέ show!
          το Γεροντικό και τα συναξάρια είναι γεμάτα από περιστατικά, πού μαρτυρούν τού λόγου το αληθές. Και συχνά αυτή η ταπείνωσή τους ενεργούσε δραστικότερα στην θεραπεία των δαιμονοπλήκτων.
          Έφεραν κάποτε ένα δαιμονισμένο σε μιά σκήτη. Και παρ΄ όλο πού έγινε ευχή υπέρ αυτού εν τη Εκκλησία ουκ εξήρχετο ο δαίμων. Ην γαρ σκληρός. Και τότε λένε οι κληρικοί: Τι θα κάνομε με αυτόν τον δαίμονα; Κανείς δεν μπορεί νά τον βγάλει, παρά μόνο ο αββάς Βησσαρίων. Αλλά, άμα τον παρακαλέσομε, δεν πρόκειται νά έλθη ούτε στην Εκκλησία.
          Και σκέφτηκαν το εξής: Έβαλαν τον δαιμονισμένο νά κοιμηθεί στον τόπο πού στεκόταν ο αββάς μέσα στην Εκκλησία. Και το πρωί πού ήλθε ο άγιος νά προσευχηθεί τού είπαν: «Ξύπνα και τον αδελφό, αββά». Έτσι κι έγινε. Ο αββάς Βησσαρίων είπε στον κοιμώμενο: «Ξύπνα και βγές έξω». Και θεραπεύθηκε αμέσως ο αδελφός.
          Συνοψίζοντας τα όσα ακατάστατα είπαμε θα μπορούσαμε νά πούμε επιγραμματικά:
          Η Εκκλησία δεν αντιμετωπίζει την μαγεία με μιά άλλη μαγεία. Απορρίπτει κάθε μαγική χρήση των αγιαστικών της μέσων, και τονίζει την προσωπική ευθύνη τού ανθρώπου για το άνοιγμα θυρών εισόδου στις δαιμονικές ενέργειες.
          το νά ζή κανείς εν υπακοή μέσα στην ενότητα τής Μιάς Εκκλησίας αποτελεί την αναγκαία και ικανή προϋπόθεση νίκης κατά τού διαβόλου, απαλλαγής από την καταδυναστεία του και περιφρούρησης από Τις μεθοδείες του. Γιατί η Εκκλησία έχει κεφαλή Εκείνον, ο οποίος «εις τούτο εφανερώθη, ίνα λύση τα έργα τού διαβόλου».

✱✱✱

·        ­ Μπάτουσκα, ρώτησε κάποτε ο Μοτοβίλωφ, υπάρχει αλήθεια ο διάβολος;

·        ­ Τι σας μαθαίνουν στα πανεπιστήμιά σας, απάντησε λιγάκι ειρωνικά ο στάρετς. Και βέβαια υπάρχει ο διάβολος.

·        ­ Και πώς μπορεί νά κάνη κακό σε μένα πού εξομολογούμαι και κοινωνώ τακτικά;

·        ­ Πάψτε, φώναξε ο στάρετς με ένα είδος φρίκης. μην τον περιφρονείτε. δεν ξέρετε την δύναμή του. Ο πιο ελάχιστος από τούς δαίμονες θα μπορούσε νά καταστρέψει την γη, αν η θεία Χάρη δεν έκανε αδύναμο αυτό τους το μίσος εναντίον τής δημιουργίας τού Θεού.

• • •

  Επιστροφή στή Σελίδα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ